Huilen naar de maan is het overlevingsverhaal van de kleine Luna. Nadat moeder Doeschka haar man en kind noodgedwongen verlaat, verwaarloost vader Igor de zesjarige kleuter. Luna gaat op zwerftocht en leeft gedurende enkele seizoenen geïsoleerd in een bos tussen drie honden. De jonge vrouw en politieke vluchtelinge Dehlia ontdekt haar in totaal verwilderde toestand. Beetje bij beetje wint ze Luna's vertrouwen en maakt ze van haar weer een mens.

Hoewel de inhoud ver weg ligt van Van Erkels eigentijdse adolescentenverhalen sluit de thematiek er toch indirect bij aan. Luna toont hoe een mens met doorzettingsvermogen kan overleven en hoe hij zelfs op jonge leeftijd met praktische problemen kan omgaan. Maar het verhaal toont vooral waar de grenzen tussen menselijk en zuiver dierlijk leven vervagen en welk proces het kind doormaakt om weer 'mens' te worden. Een geromantiseerd verhaal als het Jungleboek of Tarzan moet je hier zeker niet verwachten. [Jet Marchau]

Luna vlucht weg van haar ouderlijk huis en verwildert. Na enkele jaren tussen de honden geleefd te hebben, is de weg terug in de samenleving er een vol liefde, geduld en gevaar. Het verhaal van een klein meisje tegenover het harde Russische leven, de natuur, het wantrouwen van de mensen en de ongevoeligheid van het politieke systeem. Het geheel wordt zonder emoties, bijna als een kroniek verteld. Die emoties zitten des te meer in het verhaal zelf, de rake sfeerbeschrijving en de levendigheid. Mede door de lengte is het niet altijd eenvoudig geconcentreerd te blijven lezen. Van Erkel heeft in België enkele literatuurprijzen gewonnen. Vanaf ca. 12 jaar.