Faye wordt op een dag zonder uitleg door haar vader en tante weggestuurd naar een kostschool op een verlaten eiland. Vanaf het eerste moment voelt ze dat er iets niet klopt. De sfeer op de school is kil en beklemmend. De leerlingen moeten elke dag geheimzinnige pillen slikken, en worden door het personeel streng in de gaten gehouden. Faye weet zelf nauwelijks waarom ze daar is. Haar geheugen laat haar in de steek, en vage flarden van een schokkende gebeurtenis blijven door haar hoofd spoken – iets met een bijl, een schreeuw, en een onweersnacht.

Naarmate de dagen verstrijken, raakt Faye bevriend met enkele andere leerlingen. Samen proberen ze uit te zoeken wat er werkelijk aan de hand is op de school. Stukje bij beetje komt Faye’s geheugen terug, en ze ontdekt dat er veel meer speelt dan ze ooit had gedacht. Niet alleen het eiland, maar ook haar eigen verleden blijkt vol geheimen te zitten.

Lucy Strange slaagt erin om spanning op te bouwen zonder te overdrijven. In plaats daarvan hangt er een constante beklemming in de lucht, alsof er iets niet klopt – niet alleen in de gangen van de school, maar ook in de woorden die volwassenen gebruiken om kinderen klein te houden. 

Toch is dit geen somber boek. Juist in de donkerte ontstaan vriendschappen die licht geven, kleine momenten van humor en hoop, en een steeds sterker wordende overtuiging bij Faye dat ze niet gek is, maar dat ze gevangen zit in een systeem dat liever zwijgt dan de waarheid toelaat. Het einde is misschien wat voorspelbaar, maar toch zullen jeugdige lezers meegezogen worden in dit verhaal.