Dit kortverhaal werd speciaal voor “de maand van de filosofie” geschreven met de bedoeling om er nadien over na te denken en/of samen te bespreken en te bediscussiëren.

In een vlotte, toegankelijke taal wordt het verhaal afwisselend door de ogen van broer Achim en zus Leila verteld. Leila is het zorgenkindje van het gezin. Ze zit wegens ziekte in een rolstoel en heeft zo goed als constant een begeleider nodig omdat ze aanvallen kan krijgen. Met haar broer heeft ze een sterke band tot hij ineens grote gedragsveranderingen vertoont. Achim en zijn moeder dragen de natuur en het klimaat in het algemeen een warm hart toe. In “de aardelaar” kunnen ze hun ei kwijt. Werken in de tuinen met hun handen in de aarde brengt hen rust en voldoening. Het doet hen ook de zorgen van thuis vergeten. Wanneer de mensen daar radicalere ideeën krijgen besluit mama er te stoppen, maar Achim raakt volledig in de ban van leiders Frodo en Uta. De acties die ze tot nu toe deden waren te braaf en brachten niet veel zoden aan de dijk. In Achim zien ze de ideale persoon om grootsere dingen uit te voeren. De radicalisering is een feit. Leila doet na een vreemde sms van haar broer een ultieme en spannende poging om haar broer te vinden.

Kunst schrijft dit verhaal in een eenvoudige en makkelijk te volgen taal. De personages worden duidelijk en herkenbaar beschreven. De korte hoofdstukken zorgen voor een hoog tempo en strakke spanningsbogen.

Knap hoe er zich in een dun boekje een boeiend verhaal kan ontwikkelen. Een young adult dat ideaal is voor jongeren die lezen (nog) geen warm hart toedragen.

De Maand van de Filosofie, die op 1 april begint, heeft als thema 'Mij een zorg'. Marco Kunst, niet alleen schrijver maar ook filosoof, schreef dit jaar het jeugdboek. Vuile handen is een spannende klimaatthriller, waarin hij messcherp inzet.

Het is 2030. In de proloog haast Achim zich door de vertrekhal van Schiphol, hij manoeuvreert tussen glas, staal, reclameborden en rolbanden met iets gevaarlijks in zijn rugzak. Vervolgens springt de tijd twee maanden terug. Door de ogen van zijn zus Leila zie je hoe Achim samen met zijn moeder op de fiets van huis vertrekt. Ze gaan in de Aardelaar wonen, een commune die is ingeklemd tussen de stad en Schiphol, waar klimaatactivisten in blokhutten wonen en hun eigen eten verbouwen.

Volgens Achim zijn ze op de vlucht voor de ziekte van Leila, die al veertien jaar hun leven bepaalt. Hun moeder heeft een burn-out van het voortdurende zorgen, Achim voelt een dringende behoefte om te strijden voor het goede doel: het redden van de aarde. En zo blijft Leila alleen achter met haar vader. Ze voelt zich in de steek gelaten, al is dat haar eer te na.

In de hoofdstukken die volgen lees je afwisselend hoe broer en zus de scheiding ervaren. Ze drijven snel van elkaar af. Achim wordt helemaal opgeslokt door zijn nieuwe leven. Hij raakt in de ban van zijn sektarische leiders, die hij adoreert. Als lezer merk je hoe hij terechtkomt in een gedachtenfuik en radicaliseert.

Leila heeft zo haar twijfels over de idealen van de Aardelaars: 'Over een tijdje vinden ze vast dat ik helemaal niet mag bestaan, omdat ik te veel CO2 uitstoot'.

Gek genoeg knapt ze op nu ze meer zelfredzaam moet zijn. Ze kan bijna niet bewegen, maar ontdekt toch hoe ze alleen in haar rolstoel naar de supermarkt kan gaan, en gaat daarin gevaarlijk ver. En zo stevenen Achim en Leila allebei af op een noodlot.

Vuile handen leest vlot en is geschreven in hetzelfde staccato tempo dat het met een Zilveren Griffel bekroonde Patroon (2022) zo sterk maakte. In slechts 96 pagina's ontvouwt zich een tragedie met een spannende verhaallijn en veel actie. Marco Kunst schotelt je een aantal lastige dilemma's voor, waar je als lezer mee aan de slag kunt. Hoever kun je gaan voor het goede doel als niemand wil luisteren? Mag je anderen ongevraagd in je acties meesleuren?

In een tijd van polarisatie en activisme zijn dat zinnige vragen. De kracht van Kunst is dat hij de materie verpakt in een aantrekkelijk verhaal dat tot de laatste bladzijde spannend blijft. Dat Achims zigzag-race door Schiphol goed afloopt, lijkt onwaarschijnlijk, maar toch blijft de deur op een kiertje. Op de laatste bladzijde heeft hij nog 36 seconden te gaan. Wonderen bestaan, misschien ook voor deze al te goedgelovige wereldverbeteraar.