Een mooi begin, in dubbel opzicht, zowel de tekst als de illustraties die buitengewoon suggestief zijn. Zo zie je je omgeving als je op je rug op de grond ligt. Dan zie je ook wolken, nee, schuim, watten, suikerspin, een rookpluim. Dan een wolkje dat de vorm van een zeester aanneemt. En ineens verandert de lucht in een zee met een potvis en een zeekoe. In een inmiddels kolkende zee gaan die een gevecht aan tot ze uitgeput zijn. Waarom hebben ze eigenlijk gevochten. De rust is weergekeerd, nog even wat zon en dan: "Stil als een kwal zwemt de maan tevoorschijn", tussen miljoenen zeesterretjes. Het wordt koud en vochtig en het kind gaat naar binnen.

"Een filosofisch klein verhaal", beweert de achterflap. Het motto van het boek is een uitspraak van Plato: "Filosofie begint met verwondering". Maar verwondering alleen is geen filosofie, daar moet nog iets op volgen. Gebeurt dat in dit verhaal? Een niet nader benoemd figuur -- ik houd het maar op een kind -- observeert de wolken en fantaseert een gevecht van zeedieren. Wellicht zijn de wolken hevig in beroering. Als je de illustraties bij het gevecht zonder meer bekijkt, is er geen enkele verwijzing naar grillig vervormde wolken. De afbeeldingen zijn strak van vorm. Dat valt met enige goede wil nog te verdedigen; het kind heeft een totaal nieuwe wereld gefantaseerd die zich heeft losgezongen van wolken. Die fantasie wordt voorafgegaan door en afgesloten met de werkelijkheid van de tuin. Met illustraties die de lezer als het ware dwingen omhoog te kijken.

De voorlaatste illustratie roept een vraag op: wat stelt het cirkelsegment rechtsonder voor? De maan, maar die is al eerder met een kwal vergeleken. De aarde, wat heeft die wortel dan te betekenen? En wat de titel betreft, een flauwe nietszeggende woordspeling.

Een verhaal over verwondering? Ja! Filosofisch....? [Herman Kakebeeke] Hide text

Een kind (niet aanwezig in de illustraties) mijmert over de beperkte afmetingen van een tuin. Maar als het diezelfde tuin projecteert in de hemel, is de tuin immens. De hemel kan een zee zijn en de wolken watten, opgeklopt eiwit of schuim. En als de lucht betrekt en er zwaar weer op komst is, kan de hemel een woeste zee worden waar een zeekoe, een orka, en een reuzeninktvis elkaar bestrijden. De donkere hemel lijkt dan wel een pot kolkende zwarte melk. Als de hemel weer opklaart, drijven de donkere wolken (orka en inktvis) weg. Maar tegen de avond verschijnen de (zee)sterren en de maan (kwal) en bij nacht lijken al die de duizenden (zee)sterretjes wel op sneeuwvlokken. De in olieverf en krijt uitgevoerde kunstzinnige en imaginaire illustraties zijn om de andere pagina bladzijdevullend. De tekst, in groot lettertype, bevindt zich op elke linkerpagina. Een boek waarin relativiteit (kleine tuin en immense hemel), projectie (elementen die metaforisch verbeeld zijn in zeedieren), en imaginatie (het in de verbeelding tot leven wekken van dieren), een grote rol spelen. Een niet 'alledaags' boek, dat de verbeelding kan prikkelen, en wanneer goed begeleid, stof kan zijn voor filosofische discussies. Vanaf ca. 9 jaar. Hide text