Voorlezen zorgt voor een rijke taalbagage
De bib in gesprek met Bruno Sacré
Voorleesvrijwilliger Bruno verliet Limburg en volgde de liefde naar Dendermonde. Acht jaar ondertussen geeft hij les in het Oscar Romerocollege, waar hij PAV (project algemene vakken) geeft aan leerlingen in een beroepsafdeling. Ervaringsgericht leren, het is zijn stokpaardje. Of moeten we zeggen, één van zijn stokpaardjes, want Bruno is naast een gemotiveerde leerkracht ook een man met heel wat interesses én een duidelijke kijk op de wereld.
Ons gesprek vindt plaats in de bib, mét mondmasker, op veilige afstand én in een frisse - want goed geventileerde - ruimte. ‘Ik voel me nooit veilig,’ antwoordt Bruno, wanneer ik hem vraag naar hoe hij met corona omgaat. ‘Ja, ik heb schrik. Het virus komt heel dichtbij, in de vriendenkring én op school. Vandaar ook dat ik er daar heel streng op toezie dat de regels gevolgd worden.’ Het bruggetje naar zijn job is meteen gemaakt.
Extra muros
‘Lesgeven is passie.’ Da’s een statement dat tijdens het gesprek al snel bewaarheid wordt. Bruno vertelt honderduit over de relatie met zijn studenten, over zijn aanpak in de klas. ‘Uiteraard gebeurt er heel veel binnen de schoolmuren, maar de projectmatige invulling van de leerstof impliceert automatisch dat we van zodra het kan naar buiten gaan en praktijkervaring opdoen.’ Wat dan zoal de projecten zijn die aan bod komen, vraag ik. Er volgt een opsomming die deze tekst veel te lang zou maken, maar de opdracht om een cultuurportfolio bij te houden springt er alleszins uit. ‘Naar een museum gaan, een theatervoorstelling bijwonen, een schilderij of een gedicht bespreken, een boek lezen.’ Bruno bekijkt het realistisch. ‘Het is soms vechten tegen de bierkaai, da’s waar. Als er al twee leerlingen zijn die het uiteindelijk leuk vonden om het boek te lezen, ben ik een tevreden man. En ja, het gebeurt dat oud-studenten zeggen dat ik hun favoriete leerkracht was. Dat streelt mijn ego, al maakt het me vooral blij dat die gasten goed zijn terechtgekomen.’
Voorlezen
Eén van de terugkerende sociale projecten in Bruno’s klas is het voorlezen aan kleuters door de leerlingen. Op mijn vraag of daarvoor het nodige enthousiasme opgebracht kan worden, antwoordt Bruno met blinkende ogen. ‘De motivatie van leerlingen hangt voor een deel ook af van hoe je het als leerkracht aanbrengt. Dit project kan, na het overwinnen van de doodnormale drempelvrees, echter altijd rekenen op een goeie inzet.’ Hij gaat verder. ‘Voorlezen is belangrijk en draagt bij aan een goedgevulde taalbagage. Vanuit die optiek heb ik ook altijd voorgelezen aan mijn eigen kinderen en ben ik ook gestart als voorleesvrijwilliger in de bib. Bij het begin van het voorleeshalfuurtje maak ik graag afspraken. Ik stel vragen aan de kinderen om hen in het verhaal te trekken. Plezier en interactie gegarandeerd!’
Het zwarte gat
Bruno is een familieman. Machteld en Ebe, zijn twee dochters, zijn zoals hij het zelf omschrijft ‘mijn trots en mijn alles’. Ondertussen zijn ze respectievelijk 31 en 28 jaar oud, maar Bruno herinnert zich nog levendig dat hij het beu was om hen als kind steeds maar weer de traditionele Hansjes & Grietjes voor te lezen. En dus begon hij zelf verhalen te verzinnen en te schrijven. Hij heeft zich trouwens voorgenomen dat schrijven weer op te pakken van zodra hij met pensioen gaat. ‘Ik ben nu al bang voor het zwarte gat,’ lacht Bruno. ‘Een tijd geleden begon ik te schrijven aan een moordverhaal in acht hoofdstukken, met een rol weggelegd voor mijn leerlingen die met z’n allen op zoek gingen naar de dader. Bedoeling is om dit verhaal verder uit te werken tot een heuse misdaadroman die zich hier in Dendermonde afspeelt.’
Beste Bruno, ik heb zo’n idee dat het nogal zal meevallen met dat zwarte gat. Veel succes en tot in de bib!
Interview & tekst: Betty De Boeck