‘Laten we zacht zijn voor elkaar’
De BiB in gesprek met Fons Van der Vorst
‘Ik sta niet graag op de foto.’ Het was Fons’ eerste reactie toen ik op hem afstapte en vroeg of hij de volgende vrijwilliger ‘in the picture’ wilde zijn. Het verwonderde me niet, meestal bevindt gepassioneerd fotograaf Fons zich immers aan de andere kant van de camera. Ik kon hem uiteindelijk toch overtuigen zijn verhaal te doen. Rode draad doorheen ons gesprek? De fotografie ... wat had je gedacht?
'Het is de fout van Herman'
Fons is 63 jaar en met pensioen. ‘Zeven jaar al’, zegt hij. ‘De laatste 15 jaar van mijn carrière bij Defensie werkte ik op de HR-afdeling aan IT-projecten. Ik stuurde de programmeurs aan bij de ontwikkeling van gebruiksvriendelijke software voor personeelsadministratie.’ Hij gaat verder. ‘Stoppen met werken op je zesenvijftigste, da’s natuurlijk veel te jong. Ineens heb je heel veel tijd over.’ Hij glimlacht. ‘Ik wilde iets doen voor de maatschappij, dacht na over vrijwilligerswerk. En toen kwam de pandemie.’
Fons wilde zijn steentje bijdragen. Doorslaggevende factor om als vrijwilliger aan de slag te gaan was het moment dat zijn schoonmoeder werd getroffen door Covid en overleed. ‘Tijdens mijn shiften in het vaccinatiecentrum leerde ik Herman kennen.’ Fons lacht. ‘Het is zijn fout dat ik na corona in de bib terecht kwam.’
'Ge gaat mij horen'
Of hij tevreden is, hier in de bib? Hij antwoordt: ‘Het is belangrijk om iets te doen te hebben. In de bib kom je in contact met verschillende mensen. Ik ben geen grote babbelaar, maar dat aspect vind ik wel een plus. In een groep ben ik aanvankelijk altijd rustig, maar later gaat ge mij zeker horen. Da’s positief hè’, haast hij zich te zeggen. ‘Feedback is waardevol, ook van de vaste medewerkers naar de vrijwilligers toe. Het bevordert de goede sfeer, wat altijd toffer is om in te werken.’
Als beelden spreken
Het eerste deel van ons gesprek blijkt al snel een inleiding te zijn voor wat volgt. Fotografie speelt al van kinds af een rol in het leven van Fons. Het brengt hem tot rust en geeft hem een artistieke uitlaatklep. ‘Ik fotografeer in mijn eigen stijl én in eerste instantie voor mezelf.’ Wanneer Fons een stapel fotoboekjes bovenhaalt, straalt de trots van hem af. Hij toont me de neerslag van verschillende projecten. ‘Mijn voorkeur gaat uit naar al dan niet sociale, documentaire en straatfotografie. Studiowerk is minder mijn dada.’
Fons volgde 7 jaar avondschool fotografie (CVO Focus en PCVO Scheldeland) en zit nu in zijn eerste specialisatiejaar fotokunst aan de KASK in Dendermonde, dat is het zesde en voorlaatste jaar van de opleiding aan de academie.
Ik blader door de boekjes, ben onder de indruk van de kracht en de persoonlijkheid die van de foto’s uitgaat. Stuk voor stuk mooie projecten, zoals de reeks ‘Laten we zacht zijn voor elkaar’, over het leven van een kloostergemeenschap in Opwijk. Of nog: ‘We Can Be Heroes’, met portretten van organisatoren en vrijwilligers tijdens twee jaar vaccinatiecentra Covid-19.
‘Ook het klimaat houdt me bezig’, klinkt Fons ernstig. ‘Ik ben geen activist, maar ik denk aan mijn kinderen en met mijn foto’s wil ik wel wijzen op de grote impact op de volgende generaties.’
Altijd onderweg, mét camera
Fons is een echte liefhebber, verlaat het huis nooit zonder zijn fototoestel. ‘Ben ik mijn camera dan al eens vergeten, keer ik steevast terug. Je weet immers niet wie of wat je pad kruist.’
Vroeger was Fons een fanatiek sporter. Atletiek, badminton, ... doorzetten was zijn motto. Bij Badminton Vlaanderen was hij niet alleen actief als speler, maar in zijn club ook als trainer en bestuurslid. En ... hoe kan het ook anders ... al twintig jaar is hij huisfotograaf van de federatie. Hij coverde veel kampioenschappen, internationale tornooien en de Special Olympics. Het BOIC gebruikte al meermaals zijn foto’s. ‘Daar heb ik nog nooit een euro voor gevraagd,’ aldus Fons. ‘Alles ter promotie van de sport!’
Fotografie, dat gaat toch gepaard met serieuze investeringen? Speciale lenzen, de aanschaf van een kwalitatief fototoestel ... ‘Elke camera is een goede camera,’ benadrukt Fons. ‘Het is de fotograaf die het verschil maakt.’
Da’s meteen een mooie afsluiter van ons gesprek. Hartelijk dank voor de medewerking Fons, en tot gauw in de bib!
Interview & tekst: Betty De Boeck