Je bent jong en je wil wat. Al is dat larie, want eigenlijk weet Ben absoluut niet wat hij wil. Hij is een doorsnee tiener, hij lummelt wat aan met zijn kameraden, voelt de vlinders in zijn buik en rookt af en toe wel eens een jointje. Meer moet dat niet zijn. Of toch wel?

Meer kan er echter niet zijn, want Ben is seropositief. Ben is zestien en gaat dood aan een ziekte die alleen bij drugsspuiters en homoseksuelen voorkwam. Ben is geen van beiden.

In 'Het uur nul' beschrijft Dirk Bracke de leefwereld van Ben. Een banaal en tegelijkertijd vrij turbulent leven, een leven van zoeken en niet vinden. Eenmaal Ben 'zijn' liefde wel gevonden heeft, kiest hij ervoor om die bewust af te stoten omdat hij doodziek is. Aids is immers vooral een eenzame ziekte.

In deze jeugdroman wil Bracke heel wat informatie kwijt over aids en wat de ziekte met je doet. Jammer genoeg bewandelt Bracke daarvoor de wegen van de drugsgebruiker en die van de besmette 'tienerprostituee'. Met die werelden komt nu niet bepaald elke tiener in contact, terwijl aids een bedreiging is die haast elke tiener treft.

Dirk Bracke neemt in dit boek geen blad voor de mond en noemt de dingen bij naam. Dat pleit voor hem. Het boek is helder en Bracke laat zijn vermanende vinger wijselijk weg. Daarom is dit boek vrij uitzonderlijk voor deze leeftijdsgroep. Dat zorgt er echter ook voor dat het een verhaal is voor (levens)rijpe tieners.