Niccolo Ammaniti scoorde al eerder met Ik ben niet bang en Ik haal je op, ik neem je mee en nu is zijn allereerste roman in het Nederlands vertaald. Kieuwen is vooral een boek van een veelbelovende hyperkinetische schrijver. Toen Ammaniti aan het boek schreef, besloot hij zijn lopende studies biologie aan de universiteit van Rome op te geven. Zijn alternatief Kieuwen haalde hij later maar al te graag aan als "een ontspoorde afstudeerscriptie biologie". Schrijven (en niet biologie) werd een zaak van leven op dood en aan een dergelijke tweespalt valt ook zijn hoofdpersonage Marco Donati ten prooi. De jongeman heeft terminale longkanker. Zijn laatste maanden worden cynisch beleefd tussen zijn aquariums -- hij is aquariumbouwer -- en zijn immer halflege vodkafles. De zelfverklaarde "lul van een alcoholist" stoot zijn omgeving af en gelooft ten slotte slechts in zijn eigen cynische auto-eliminatieprogramma. Tot er op een dag een brief in de bus valt, met de opdracht een buitenmaats aquarium in India te gaan bouwen. Vanaf dat moment neemt het leven van Marco een supersonische vlucht. Hij wordt ontvoerd door een maf groepje Bahwans, gaat voor de bijl voor "een chronische nymfomane", sluit zich als muzikant aan bij de Band van het Diepe Luisteren, knipoogt naar de weirde Groep Reiniging Verstopte Riolen en vecht in een kasteel een heroïsche strijd uit met een psychopatische plastische chirurg. En dan hebben we het nog niet eens over het komen en gaan van zijn verknipte moeder gehad. Een chaotisch en ontspoord verhaal? Zeg dat wel. Hier wordt uit hetzelfde vaatje getapt als in Quentin Tarantino's 'From dusk till down', een overkill van bloedende ledematen en wegspurtende organen inbegrepen. Maar de stukjes vallen betekenisvol op hun plaats en een kardinale destructiviteit buigt zich om in een blije kreet voor het leven. Prettig is dat ook de humor in de taal nooit weg is. Kussen is voor Ammaniti bv. acrobatie. Als Marco zoent, dan verstrengelen de tongen zich in zeemansknopen. Kieuwen lezen is de ervaring van een snelle baan in een pretpark: aan het einde van elke rit ben je blij uit te stappen, nauwelijks drie seconden later sta je weer in de rij aan te schuiven. [Filip Verhanneman] Masquer le texte

Niccolò Ammaniti (Rome 1966) publiceerde verhalen, romans, essays en stripromans. Twee romans werden al eerder vertaald: 'Ik haal je op, ik neem je mee' (2004) en 'Ik ben niet bang' (2001), alsmede een verhalenbundel 'Het Laatste Oudejaar van de Mensheid' (2003). 'Kieuwen' ('Branchie', 1994) was zijn romandebuut. De hoofdpersoon, een jonge man alleen, lijdt aan longkanker, maar wil zich niet laten behandelen. Hij heeft aquariums en bestudeert vissen. Verder hangt hij rond in café's en op feestjes in de 'betere kringen' van Rome. Totdat hij naar India gaat om voor een hem onbekende dame een aquarium in te richten. De rest van het boek bevat de bizarre avonturen die hij daar beleeft rond een commerciële kliniek voor het transplanteren van organen en andere lichaamsdelen. De roman bevat een mengeling van realistische, fantastische en absurdistische elementen, bouquetreeks-achtige, ruwe en science fiction-ingrediënten. Ammaniti's taal en verhaaltrant zijn duidelijk beïnvloed door de film en het stripverhaal. Uitstekend vertaald, maar je moet wel van dit genre houden. Normale druk. Masquer le texte