Wreed, vies, lomp, vals... zowat elk adjectief dat afkeer oproept, is van toepassing op Roald Dahls meneer en mevrouw Griezel. Hij is een 'baardaap' die zich in geen jaren gewassen heeft, zij een vrouw met louter lelijke gedachten en een al even lelijk gezicht. Het koppel slijt hun dagen met elkaar het leven zuur te maken en uit te schelden voor 'aftandse valse kakkerlak!' en 'smerige ouwe smiespelaar!' Behalve elkaar, verafschuwen de griezels verder ook alles wat leeft; in het bijzonder dieren en kleine kinderen. Vooral de eerste zijn in dit boek het slachtoffer: meneer Griezel heeft circusambities en houdt een apengezin gevangen, dat hij dwingt om alles ondersteboven te doen. Bovendien genieten hij en zijn eega wekelijks van pastei van zelf geschoten vogel. Maar zoveel slechtheid kan niet eeuwig ongestraft blijven; op het einde verenigen primaten en gevleugelden zich en nemen ze op een absurde, maar bevredigende manier wraak. 
Alles wijst erop dat in dit korte boek Roald Dahl de kwajongen in zich volledig de vrije hand heeft gegeven. Vaste illustrator Quentin Blake fungeerde als partner in crime en voorzag de fantasierijke verhalen van een bijhorend grotesk uiterlijk. Het unieke resultaat van deze samenwerking had en heeft succes en bevat enkele befaamde scènes, zoals het hoofdstuk getiteld 'kronkelspaghetti', waarin mevrouw Griezel haar man stiekem wurmen voert. Of de paragraaf waarin Dahl beschrijft hoe er honderden etensresten aan het haar op meneer Griezels gezicht kleven, 'dingen die daar al maanden en maanden zaten, zoals een groen uitgeslagen stukje kaas, een beschimmelde cornflake en zelfs de slijmerige staart van een sardientje' (het hoeft niet te verbazen dat de auteur zelf een uitgesproken afkeer had voor gezichtshaar). Het boek moet het vooral hebben van dit soort weerzinwekkende beschrijvingen, gemaakt om lezers te laten gniffelen over dingen die gewoonweg stout zijn. Sommigen zullen de ruwe grappen die de Griezels met elkaar uithalen en de karikaturale slechtheid die ze tentoonspreiden inderdaad behoorlijk geestig vinden. Andere lezers zullen misschien niet verder komen dan een lichtjes opgetrokken mondhoek... 
Grappig of niet, De griezels heeft niet de dezelfde veelzijdigheid als een aantal andere Dahl-boeken zoals Mathilda, De GVR of Sjakie en de chocoladefabriek. In deze klassiekers gaan absurde humor en gemene schurken gepaard met meer ontwikkelde personages en aangrijpende verhaallijnen. Maar voor zo'n diepgaandere lezing heeft Roald Dahl dit boek met zijn omvang van amper tachtig bladzijden waarschijnlijk ook niet bestemd. De griezels biedt vrijblijvend vermaak voor iedereen die interesse heeft in ongewassen baarden, 'vuile rotstreken', kronkelspaghetti enzomeer. [Jessica Boeykens]

Meneer en mevrouw Griezel zijn twee misselijke, miezerige misbaksels die elkaar en de hen omringende dieren het leven zuur maken. Deze nemen wraak op de 'griezelmanier'. De auteur heeft zich goed ingeleefd in de wereld van kinderen. Hij is een van hen en stelt zichzelf door middel van de aanspreekvorm ook vertrouwelijk op één lijn met zijn lezers, die heerlijk kunnen griezelen om deze vieze gemeneriken. Associatief geschreven met veel vaart en fantasie in een subtiel soort humor. Rijk, suggestief taalgebruik met fraaie alliteratie en mooie beeldspraak. Er is evenveel ruimte voor tekst en zwart-witillustraties die wisselend van grootte zijn. De contouren zijn met stift getekend en ze hebben een wat vlekkerige vlakvulling. De sfeer ervan is in overeenstemming met de tekst. Een boek dat terecht in 1982 met een Zilveren Griffel is bekroond. Voorlezen vanaf ca. 7 jaar, zelf lezen vanaf ca. 9 jaar.

Meneer en mevrouw Griezel heten niet voor niks zo. Het zijn beiden de meest vieze, afstotelijke en gemene mensen die je je kan voorstellen. Nee, eigenlijk kan je je niet voorstellen dat er zulke griezels bestaan. Daar heb je de fantasie van Roald Dahl voor nodig. Meneer Griezel laat z’n vrouw geloven dat ze krimpt door elke nacht een extra rondje hout onder haar wandelstok te lijmen, waarna hij haar uitrekt en de lucht in laat vliegen. Mevrouw Griezel laat haar man wormen eten, vermomd als spaghetti. En dat is dan nog alleen wat ze elkaar aandoen. Daarnaast smeert meneer Griezel elke dinsdag de Grote Dode Boom vol lijm om de volgende dag de vogels die daar de nacht hebben doorgebracht, van de tak te plukken en er vogelpastei van te maken. Ook verplicht hij hun apen in de tuin een hele dag op hun kop te staan. Tot alle dieren samenwerken om wraak te nemen op meneer en mevrouw Griezel.
Zo’n overdosis slechtheid kom je in geen enkel ander kinderboek tegen. Het is ronduit gruwelen bij de beschrijving van deze vreselijke mensen en hun afschuwelijk gedrag. Maar daar gaat het net om, natuurlijk. Het is heel fijn zo voluit te griezelen in deze fantasiewereld, beschreven in de heerlijke taal van Roald Dahl, en versterkt door de verrukkelijke illustraties van zijn vaste illustrator Quentin Blake. De vijfenveertigste druk is dit al, en het origineel dateert alweer uit 1980, maar toch heeft dit pareltje nog geen sikkepit aan kracht ingeboet!