‘Meisjesboeken zijn zo zoet’
De BiB in gesprek met Monique Francken
Toen ik Monique vroeg om de volgende vrijwilliger aan het woord te zijn in de bibreeks VrijVerhaald, klonk ze niet onmiddellijk enthousiast. ‘Ik ben maar een eenvoudige vrouw,’ antwoordde ze. ‘Mijn verhaal is lang niet zo interessant als wat mijn voorgangers te vertellen hadden.’ Dat bleek een grove onderschatting. Het werd een boeiend gesprek met een belezen, geëngageerde dame.
‘Mijn wieg stond in Balegem, een klein Oost-Vlaams dorp en deelgemeente van Oosterzele. Dankzij mijn pleegouders beleefde ik er een fijne jeugd.’ Nadat ze de liefde volgde naar Lebbeke, woont Monique ondertussen al twintig jaar in Sint-Gillis.
Al doende leer je
Monique was 18 toen ze begon te werken bij de FOD Economie. Ze zou er 45 jaar blijven. ‘Aan de slag in Brussel … en ik sprak amper enkele woorden Frans. Mijn jongste collega op dat moment was 38.’ Monique kwam zoals ze zeggen ‘nog maar net kijken’. Ze glimlacht. ‘Al doende leer je. Met de tijd werd ik secretaresse van de directeur-generaal en later van de woordvoerder. Een drukke job! Gelukkig woonden mijn schoonouders naast de deur en zorgden zij voor de opvang de kinderen.’
Het zwarte gat
Ondertussen heeft Monique twee kleinkinderen, Lena van acht en Guusje van zes. De ene woont in Ronse, de andere in het Nederlandse Tilburg. ‘Toen ze kleiner waren, maakte ik al eens de verplaatsing om op te passen. Helaas is de afstand te groot om dat regelmatiger te doen.’
Toen Monique op pensioen ging, kwam er dan ook veel tijd vrij. Ze bleef niet bij de pakken zitten. ‘Ik had schrik van het spreekwoordelijke zwarte gat. Vrijwilligerswerk … voor mij was dat dé oplossing. Ik bleef actief én onder de mensen.’
Bij Bond Moyson - het huidige i-mens vzw - engageerde Monique zich als begeleider van andersvalide mensen tijdens uitstapjes en wandelingen. ‘Dat deed ik graag, maar toen ik rugproblemen kreeg, moest ik dat helaas opgeven.’
In de bib vervoegde Monique in eerste instantie het groepje voorlezers. ‘Dat heb ik altijd fijn gevonden. Ik las al veel voor aan mijn kleindochter, dus waarom zou ik dat dan ook niet doen voor andere kinderen? Als ik hun geboeide gezichtjes zie, ben ik tevreden.’
Al snel werd Monique ook ‘wegzetter’. ‘Omringd worden door boeken, da’s een droom! Bovendien geeft het me inspiratie om mijn persoonlijke leeslijst aan te vullen.’
Alleslezer
‘Ik heb altijd gelezen. Van kindsbeen af ging ik al naar de bibliotheek. In Balegem was de onderpastoor de bibliothecaris van dienst.’ Ze lacht. ‘Die man, ongelooflijk … Ik kreeg van hem altijd onder mijn voeten omdat ik steeds jongensboeken uitleende. Ik las de avonturen van Pim Pandoer en ook van Arendsoog en Witte Veder. Ach, ik hield nu eenmaal van actie. Meisjesboeken waren zo zeemzoet, dat was niks voor mij.’
‘Zat ik éénmaal in het verhaal, dan sloot ik me volledig af. Ons ma moest altijd extra hard roepen wanneer het tijd was om te komen eten.’ Moniques ogen glinsteren. ‘Op dat vlak is er niet veel veranderd. Nog altijd kan ik me helemaal verdiepen in een boek.’
Ze is naar eigen zeggen een alleslezer, op voorwaarde dat een verhaal haar kan meenemen. In tegenstelling tot vroeger passeert af en toe ook de lichtere romantiek, zoals die van Sandra Berg en Suzanne Vermeer, de revue. Het houdt Monique niet tegen om ook historisch onderbouwde literatuur te lezen, zoals die van het duo Jeroen Windmeyer en Jacob Slavenburg.
Van spiritualiteit tot vegetarisme
Wanneer Monique boeken ontdekt die ze het herlezen waard vindt omwille van hun focus op het spirituele, dan koopt ze die in de boekhandel. ‘De levendige verbeelding die me typeerde als kind, heb ik nu omgezet in een bijzondere interesse voor de esoterie.’
Het spirituele is belangrijk, dat blijkt al snel. Dat betekent echter niet dat Monique constant met het hoofd in de wolken loopt. ‘Ik houd van het goede leven, en dat betekent lekker eten en drinken.’ Een terrasje doen, op restaurant gaan … voor Monique is het meteen een uitstekende aanleiding voor een gezellige babbel. ‘Dat kan al eens een etentje met een ster zijn, maar een pizza met een glas rode wijn smaakt vaak even goed.’
Jaren geleden mocht Monique om gezondheidsredenen geen varkensvlees meer eten. Ze besliste toen om vlees helemaal af te zweren. ‘Nu worden in elke zaak voldoende vegetarische alternatieven aangeboden, maar dertig à veertig jaar geleden was dat andere koek. Toen ik in Brussel werkte, betekende vegetarisch eten veel betalen voor sla en tomaten.’
Of ze haar vrijwilligerswerk zal blijven doen, nu binnenkort de vergoeding wordt geschrapt? ‘Ja hoor, zeker. Een extra centje is natuurlijk mooi meegenomen, maar het is nooit mijn drijfveer geweest om als vrijwilliger aan de slag te gaan. Tussen de mensen én tussen de boeken … wat wil je nog meer!’
Daar kunnen wij niks tegen inbrengen, Monique! Hartelijk dank voor het fijne gesprek.
Interview & tekst: Betty De Boeck